İKi Genç Sevgilinin Mahsun Hikayesi

Eski Bir Tiyatronun Kırık Pervazindan, Hüzünlü bir melodi yayılıyordu.
Keman Sanki konuşuyor,Adeta dile geliyordu. Merak edip içeri girdim.
Saçları hayli dağınık, zayıfça bir genç,Kendinden geçmiş; çalıyor, çalıyordu.
Çaldıkça kendinden geçiyor ve ağlıyordu.Yanıbaşında esmer güzeli bir kız,
Sessizce, belli ki kendine atfedilen bu eseri dinliyordu.Bazen yüzü donuklaşıyor,
Ruhu çok uzak diyarlara gidiyordu. Tiyatro hafif loştu,Yıllar yılı boş kalmış, küf kokuyordu. Birkaç kırık bank,ve içeri güneşi sızdıran perdeleriyle,Mahsun bir hal almış insanı korkutuyordu. Bu eşsiz eserin etkisinden bir an kurtulup,
usulca dışarı çıkıyorum. Köy halkına bu iki genci soruşturup,Tüm gerçeği öğreniyorum. Senelerdir bu iki genç, Birbirlerine sevdalıymış. Her zaman bu tiyatroya gelir ve, Delikanlı kıza keman çalarmış.Aşkları tün köyde, dillere destan olmuş. Civar köylerden, dinlemeye gelenler olurmuş. Delikanlı bir kaç ay evvel, Amansız bir hastalığın pençesine tutulmuş. Zamanla melodiler daha bir hüzünleşmiş, Daha bir acıklı olmuş. O hiç bir zaman kıza bunu söylememiş.
Ama kız, erkeğinin halinden bir şeyler sezinlemiş. Yine de olayı ona açmaz ve,
Kendisinin anlatmasını beklermiş. Tatil için geldiğim bu köyden, Garip duygularla ayrılıyorum. Sanki kalbimöden bir parçayı, Burada bırakıyorum.

Aradan iki sene geçmişti. Yine bir yaz günü yolum o köye düştü. Hayret koskoca köyü, Bir sessizlik bürümüştü. Kimsesiz boş sokaklarda, Boşa gezdim durdum.
Ne iki sene öncesinin köyünü, Ne de insanlarını buldum. Belli ki köy terkedilmişti. Öksüz bir çocuk gibi, bir kenara itilmişti. Üzüldüm. Doğruldum ve ağır ağır yürüdüm. Köyün çıkışına doğru o eski tiyatroyu gördüm. Bir an aklıma iki sene evveli, O iki aşık geldi. Ama orasıda tüm köy gibi, Sessiz mi sessizdi.

Yavaşça içeri girdim, Burası bayağı yıpranmıştı.İleride sahnenin ortasında,
Kırık bir keman bırakılmıştı. Sahneye doğru yürüdüm, Yerlere bir yığın nota saçılmıştı. Yanına da siyah kaplı, Bir defter bırakılmıştı. Defterde genç ölünce,
Kızın intihar ettiği yazılmıştı. Köy halkı da bu acıya dayanamayıp,
Onları sevgileriyle baş başa bırakmıştı. Hiç bu kadar hüzünlendiğimi hatırlamıyordum.



Bir yandan diğer satırları okuyor, Bir yandan da ağlıyordum.
Bu genç sevgilileri ayırdığı için, lanet hayata küfrediyordum. Sonra son vazifemi yapıp, usulca binadan dışarı çıktım. Hafif aralık kapıyı, Sıkıca kapattım.

Bu köyde genç sevgililer yatıyordu. Kimbilir hayat belki de onlar için, daha yeni başlıyordu. Taşlı yollarda ağır ağır yürürken, Eski bir şairin dizeleri aklıma geliyordu. "Geldiler karanlıktan, Ve karışıp gittiler karanlığa. Şimdi hangi yıldızdadır kimbilir güzel sesleri, Kaldı güzel elleri som kayalarda."

Ş.Murat YALÇIN